ابری که از سرابِ عَـدَم پا گرفته است            باران شده‌ست، پنجره‌ات را گرفته است

حَـبلُ‌الـوَرید، شاهدِ نبـضِ زیارت است            در سینه جای قلب، حرم جا گرفته است

با مـاهـیـانِ حـوضِ حـرم هـم‌عـقـیـده‌ام            هر کس که قطره خواسته دریا گرفته است

دیـدم کــنـارِ پـنـجـره‌فـولاد، جـبـرئـیـل            یک گوشه جا برای مسیحا گرفته است

می‌گـفـت، کـودکِ فـلـجـی بـا دویـدنش            از دسـت‌های خـادم تو پا گـرفـته است

با کاسه‌اشکِ پُر شده در صحنِ انقلاب            یک پیـرمرد، روضۀ سـقّـا گرفته است

هر کس هر آنچه خواسته را از ضریح تو            با یک قسم به «حضرت زهرا» گرفته است

رویـای چـشـمِ من شـده پائـینِ پـای تـو            کـارِ من و خـیـالِ تو بـالا گـرفته است

از قاب چشم، عکسِ ضریحِ تو می‌چکد            ابـری‌ست، آسـمانِ تمـاشا گـرفـته است

یـا ایُّـهــاالـرَّفـیـق!، مـنـم لا رفــیـق ‌لَـه            وا شـد دلـم کـنـار تو؛ اما گـرفـته است